Rozdział I

***
OD AUTORKI:

     Nie byłabym sobą, gdybym publicznie nie podziękowała za tak olbrzymią ilość komentarzy w z nieprawdopodobnie dużą dawką motywacji oraz cennych wskazówek. Dziękuję, jesteście wspaniałe!

         Mam nadzieje, że długość rozdziału Was nie zrazi. Pierwotnie chciałam rozbić go na dwie połówki. W końcu jednak postanowiłam, że czym szybciej przekażę Wam zarys „fundamentów” życia Sky, tym lepiej zrozumiecie to co chce przez tą historię przekazać. Oczywiście, ja sama wręcz rwę się do opisania tego, co wydarzy się w jej życiu później. Chciałam jednak zachować jakąś chronologię i plan, który wcześniej sobie wyznaczyłam.

           Zapraszam na rozdział pierwszy, licząc w duchu, że Was nie rozczarowałam. 

***

           

         Powiew wiatru wpadającego przez otwarte okno samochodu, pieścił jej długie, sięgające do ramion kosmyki włosów. Nie pozwalając na chwilę wytchnienia, dostarczał do ich planu zajęć coraz większą ilość gimnastyki, do której tak naprawdę nie miały okazji przywyknąć.  Poddawały się jednak temu procesowi wręcz bezwiednie, nie wnosząc żadnej fali sprzeciwu. Można było jednak zauważyć, że niechętnie pragną zaprzyjaźnić się z nowym, znacznie wilgotniejszym powietrzem, które na każdym kroku podkreślało swoje panowanie na tym terytorium. Na domiar złego nie miały pojęcia, że to właśnie z nim przyjdzie im żyć w czystej symbiozie przez przynajmniej kilka nadchodzących lat. Czyżby idealnie proste dotąd pasma zaczynały, pod wpływem tego nieudanego koleżeństwa, wyróżniać się deliktami falami na widocznie rozdwojonych końcówkach? Sky od wieków narzekała na ich nienaturalną prostotę. Wszelkie próby zrobienia z nimi czegokolwiek innego, niż zwykłego związania w kucyk lub kok spotykały się z ogromną niechęcią. Nie chcąc prowadzić z nimi wiecznej wojny – odpuściła.

         Lewą ręką po raz kolejny starała się poskromić swoją, wirującą w takt wpadającego przez otwór powietrza, fryzurę. Przez jej niesforność kompletnie nie potrafiła skupić się na krajobrazach, które miała okazję podziwiać po raz pierwszy przez samochodową szybę. Ze względu na dość szybką prędkość z jaką poruszali się po autostradzie, przy otwartym oknie tym ciężej było nad nią zapanować. Właścicielka zaczęła wręcz się irytować, co poskutkowało uwięzieniem włosów w dość nietypowej „klatce” składającej się z czarnego, sprężystego materiału. Teraz nikt nie był w stanie zakłócić jej tego niekonwencjonalnego obcowania z naturą.

         Wyciągając swoje nogi przed siebie w taki sposób, że palce u bosych stóp delikatnie dotykały przedniej szyby starej furgonetki należącej kiedyś do jej ojca, zamknęła oczy. Od dobrych kilkunastu minut próbowała przenieść swoje myśli na całkowicie inną płaszczyznę. Nie było to jednak tak banalne, jak mogłoby się wydawać. Zaryzykowałaby nawet stwierdzeniem, że kończyło się to wieczną porażką, do której mimowolnie przywykła. Czyżby podium od zawsze teraz należało do uczuć związanych jedynie z bólem i żalem do całego świata? A jej idealnie wygenerowany światopogląd pozostał jedynie w formie nic nieznaczącego gruzu?

         Nie chciała tej przeprowadzki. Ze wszystkich sił starała się zachować choć ułamek swojego starego świata, jednak i tu przegrała. Prawo pozostało nieugięte. Jej ubogie zasoby członków rodziny nie wyrażały chęci przeprowadzki do Athens w Ohio. Nie było to tajemnicą, że gdy miała zaledwie kilka miesięcy jej rodzice – Eleonora oraz Steve – wybrali tą miejscowość zupełnie przypadkowo. Przejeżdżając przez ubogie w tamtych czasach przedmieścia nie dość jeszcze rozwiniętego miasta, obydwoje zafascynowali się posiadłością stojącą na skraju lasu. Tablica znajdująca się przed nią wyraźnie wskazywała, że posesja jest na sprzedaż. Los chciał, że budynek od dawna był niezamieszkały przez gospodarzy, którzy w pogoni za karierą przenieśli się do całkiem innego stanu. Atrakcyjność oferty nie pozwoliła więc przejść im obojętnie obok wyraźnie nakreślonych na ogłoszeniu cyfr numeru kontaktowego. Sprawa nie należała do skomplikowanych. Kłopoty finansowe sprawiły, że casting oraz licytacje finansowe nie mogły zostać przeprowadzone przez właścicieli. Zmuszeni sprzedać posiadłość za znacznie niższą cenę, niż była ona warta, z ochotą przyjęli propozycję małżeństwa. Czyż to nie cud, że tak skromne oszczędności były w stanie zdobyć niezbyt obszerny kąt dla młodej pary? Tak też rodzina Thilerson, późną jesienią osiemnaście lat temu, odebrała pęk metalowych kluczy, który miał być symbolem początku ich nowego życia. Oprócz zaprzyjaźnionych sąsiadów, z którymi Thilersonowie od początku żyli w bardzo zażyłych relacjach oraz wuja Toma – dalekiego kuzyna jej matki – Sky nie mogła pochwalić się żadnymi bliskimi krewnymi. Steve pochodził z sierocińca znajdującego się w Seattle. Nigdy nie ukrywał swojego pochodzenia, jak też faktu, że nie poznał i nie miał najmniejszej chęci na odnalezienie swoich prawdziwych rodziców. Z wielką ochotą, gdy już tylko Sky podrosła, opowiadał jej niezapomniane historię z miejsca, w którym się wychował. Większość z nich nie wyróżniała się niczym, co dziewczyna powinna stawiać sobie za wzór do naśladowania. Można było wysunąć wręcz odwrotne wnioski.

         – Jak to możliwe mamo, że zainteresowałaś się tak ordynarnym i nie mającym żadnych zasad moralnych facetem jak tata! – zażartowała pewnego wieczoru Sky, gdy po raz kolejny była zmuszona słuchać historii dotyczącej jednego z młodzieńczych wybryków własnego ojca.

         – Twoja matka zawsze uwielbiała niegrzecznych chłopców z burzą potarganych włosów na głowie i niezbyt sensownym słownictwem – powiedział śmiejąc się Steve, zarzucając swoją rękę na ramię partnerki. – Musiałem robić naprawdę straszne rzeczy, aby przestała wzdychać do tego gamonia Jacka.

         – Ile lat będziesz mi jeszcze wypominał tę historię, hę? – odpowiedziała Eleonora udając oburzenie. – Do dzisiaj nie wiem, czy mój wybór miał jakikolwiek sens!

         Sky miała okazję poznać praktycznie wszystkie historie dotyczące młodości rodziców. Ich początki, upadki oraz wzloty mogłaby recytować wręcz z pamięci. Jednego nie mogła jednak nigdy zrozumieć. Dlaczego dzieciństwo ojca znała tak doskonale, a to co dotyczyło najmłodszych lat jej matki zawsze owiane było tak ściśle strzeżoną tajemnicą? Nigdy nie miała okazji widywać swoich krewnych, nie wliczając w to oczywiście małomównego wuja Toma, który raz na kilka miesięcy spędzał z nimi niedzielny wieczór. Gdy była już na tyle duża, aby zacząć zauważać pewne niejasności w strukturze swojego drzewa genealogicznego, dręcząc własnych rodziców pytaniami na temat szczegółów linii matki, nigdy nie uzyskała konkretnej odpowiedzi. Ani w wieku pięciu lat, ani w tym znacznie późniejszym. Jedyne informacje, które zdołała zakodować poprzez skrawki rozmów rodziców wskazywały na fakt, że jej babka żyje i nadal mieszka w tej samej dzielnicy w której wychowała się Eleonora. Zaledwie raz zdobyła się na odwagę, aby zapytać matkę, czy może wysłać Elizabeth – jej babce – zaproszenie na ósme urodziny. Wzrok rodzicielki wyrażał tak wielkie zaskoczenie, połączone z olbrzymią dawką niechęci, że już nigdy więcej nie odważyła się poruszyć tego tematu.

         Gdy nastał tragiczny dzień stało się jasne, że będzie zmuszona się z nią skontaktować. Zdawała sobie sprawę, że Pani Elizabeth – bo właśnie tak postanowiła ją nazywać – przesyłała na każde święta kartki, które matka starannie chowała we własnej sypialni. Założyła nawet na nie specjalnie pudełko, które miało gwarantować im nietykalność. Pewnego wieczoru sprytne oczy małej dziewczynki zauważyły tę scenę, która jak się potem okazało powtarzała się w każde Święto Dziękczynienia. Nigdy nie odważyła się zajrzeć do środka. Miała wręcz wrażenie, że jej matka nie zadała sobie nawet trudu, aby otworzyć jedną z kopert. Widoczny był jedynie adres oraz numer telefonu na odwrocie koperty. Tak jakby kobieta doskonale znała swoją córkę i wiedziała, że idealnie sklejony biały papier, nigdy nie utraci swojej pierwotnej konstrukcji. Numer telefonu napisany dość zgrabnym pismem, był w oczach Sky jak typowe koło ratunkowe. Jakby chciała wierzyć, że kiedyś po prostu ktoś skorzysta z tego nieprzypadkowego ciągu cyfr.

         Nie widząc innego rozwiązania, musiała zgodzić się z przyjaciółmi rodziców, że będzie to jedyne, sensowne posunięcie. Nikt nie wyrażał chęci zaopiekowania się prawie dorosłą córką sąsiadów, pomimo tak bliskich zażyłości między rodzinami. Życie u boku wuja również nie wchodziło w grę ze względu na jego styl pracy oraz wieczną nieobecność w domu. Dzień po tragedii zatelefonowała więc do praktycznie obcej kobiety, opowiadając o całej sytuacji. Przekazała jej informację wręcz jak zaprogramowany automat, przedstawiając się jako jedyna córka Eleonory. Wygenerowane w pamięci szczegóły recytowała jej tak, jak gdyby chciała się podzielić jedną z regułek chemicznych, której słów nigdy nie mogła zapamiętać w odpowiedniej kolejności. Na końcu zapytała tylko, czy przyjedzie na pogrzeb. Jeszcze tego samego dnia Elizabeth przekroczyła próg jej rodzinnego domu. Od tej pory wszelkie formalności związane z pogrzebem nie ciążyły już na barkach niepełnoletniej dziewczyny.

         – Prawie już jesteśmy na miejscu – szepnął Tom, najwyraźniej doskonale zdając sobie sprawę w jak odległym miejscu w tej chwili znajduje się Sky.

         Nie miała zamiaru nawet odpowiedzieć krótkiego słowa wyrażającego aprobatę. Zdobyła się jedynie na delikatnie skinienie głową, które tak naprawdę bardziej wykonała do przestrzeni znajdującej się przed nią, niż do mężczyzny. Zdjęła stopy z półki, delikatnie schylając plecy, aby założyć własne buty. Widok mijanej przez nich tabliczki z nazwą Seattle przyprawił ją jedynie o gęstą skórkę. Niewyobrażalnie wysokie budynki nadawały temu miejscu prawdziwego wdzięku. Nie omieszkałaby nawet użyć przymiotnika „stylowy”, dla tego co po raz pierwszy miała okazję dojrzeć. Zdawała sobie sprawę, że jest to jedno z najpiękniej usytuowanych miast Stanów Zjednoczonych. Jego położenie u podnóża góry Rainier Seattle oraz nad brzegiem Jeziora Waszyngtona i Zatoki Elliot stanowiło unikatową wizytówkę. Wszystko to sprawiło, że terytorium bardzo intensywnie rozwijało się w ciągu ostatnich dziesięcioleci, zasługując na miano jednego z najnowocześniejszych miast USA. I ona miała teraz przebywać właśnie w takim miejscu? Ta sceneria kompletnie nie pasowała do Elizabeth i jej długich do kostek spódnic uszytych z bardzo ciężkiego materiału. Patrząc na jej styl bycia było tu dla niej zdecydowanie za modernizacyjnie.

         Nie myliła się. Dom położony był na przedmieściach. Wysokie korony drzew doskonale zadbały o to, aby nowinki technologicznie zostały starannie przez nie przysłonięte. Sama nie do końca zdawała sobie sprawę, jakie uczucia przywołuje w niej to miejsce. Oddalone o paręnaście dobrych kilometrów od centrum, wyglądało bardziej jak wydzielona zagroda z kilkunastoma domami jednorodzinnymi, niż prestiżowe osiedle jednego z większych miast w państwie.

         Obiekt, który od teraz miała nazywać domem, w niczym nie przypominał jej dotychczasowego miejsca zamieszkania. Wyglądał identycznie jak posiadłość znajdująca się po jej prawej, jak i lewej stronie. Piaskowy tynk, okna w brązowej oprawie oraz bardzo elegancie, wręcz barokowe drzwi frontowe. W zasięgu jej wzroku pojawiło się dokładnie kilka identycznie wyglądających domów. Jedyne szczegóły, które je od siebie wyróżniały to wygląd przydrożnych ogródków oraz cyferek znajdujących się po prawej stronie automatycznych drzwi garażowych. Cała reszta – zaczynając od koloru klamki do drzwi kończąc na kominie – była po prostu lustrzanym odbiciem.

         Gdy samochód zatrzymał się przed właściwym budynkiem, wyskoczyła ze środka. Mężczyzna, pełniący dzisiejszego wieczoru rolę kierowcy, nawet nie drgnął. Przez ostatni tydzień bywał w tych okolicach wręcz kilka razy dziennie przewożąc rzeczy Sky, które postanowiła ze sobą zabrać. Był w podeszłym wieku. Jego postura charakteryzowała się niezbyt dużym rozmiarem. Długi wąs oraz wieczny zarost były podstawową jego wizytówką, która nie zmieniła się od dobrych kilkunastu lat. Jedyny szczegół, który mógł ulec zmianie to kolor. Kruczoczarne niegdyś owłosienie z dnia na dzień stawało się coraz jaśniejsze. Z głową siwiejących już włosów na której gdzieniegdzie występowała łysina, obserwował w tylnym lusterku okrążającą samochód dziewczynę.

         – Tom, dziękuję – powiedziała kładąc swoją dłoń na jego ramieniu, które mogła bez trudu dotknąć dzięki otwartej szybie. – Nie poradziłabym sobie z tym całym bałaganem gdyby nie ty.

         – Byłem to winny twoim rodzicom, nic więcej – odpowiedział chłodnym głosem starzec. – Odstawię furgonetkę, gdy tylko załatwię wszystkie formalności. Tak ustaliłem z twoją babką.

         – Tak ustaliłeś z Panią Elizabeth, u której będę teraz mieszkać – poprawiła go dziewczynie wyraźnie podkreślając każde słowo. – Skoro tak postanowiliście, nie będę się wtrącać i tak nikt w całej tej sytuacji nie pyta mnie o zdanie.

         – Musisz dać jej szansę Sky, to dobra kobieta – powiedział, nawet nie podnosząc wzroku w jej kierunku. To właśnie najbardziej irytowało ją w wuju. Sposób prowadzenia rozmowy, który reprezentował Tom, był nie do zniesienia. Wydawać by się mogło, że potrafi złapać lepszy kontakt wzrokowy z własnymi butami, niż z ludźmi. Eleonora tłumaczyła zawsze to zachowanie brakiem kobiety u jego boku. Całe życie spędził jak pustelnik, raz na jakiś czas bywający we własnym domu, w który również wyraźnie brakowało damskiej ręki. Pozostawiony sam sobie, żyjący jedynie nieprzynoszącą mu satysfakcji pracą, stał się osobą nie małomówną, lecz po prostu milczącą. Tak bardzo bolało ją, że nie ma już kto stanąć w jego obronie, przed rzucanymi przez nią ostrymi słowami na jego temat. To wręcz nierzeczywiste, że ten ciepły, wręcz anielski głos już nigdy jej nie skarci mówiąc, że jest dla niego zdecydowanie za surowa.

         – Dlaczego więc moja matka nie potrafiła dać jej tej szansy?

        

         Pora była już dość późna. Latarnie rzucały płachty światła na znajdującą się przed nią ścieżkę. Powinna przecież się cieszyć, że nie przyszło jej mieszkać w blokowiskach, do których nie byłaby w stanie się przyzwyczaić. Nie czuła jednak nic oprócz szeroko rozumianej nicości.  Czar lasu, który przez wszystkie jej lata życia hipnotyzował ją każdego poranka, zostanie teraz zastąpiony równie spokojną okolicą z nieco inną sceneria. Była zmuszona przyznać sama przed sobą, że to wszystko nie wyglądało najgorzej. Przerażające scenariusze, które do tej pory ułożyła w swojej głowie, musiały niechętnie odsunąć się na boczny tor. Jadąc do domu Pani Elizabeth dostrzegła nawet miejscową szkołę, do której zapewne będzie uczęszczać. Wizualnie również prezentowała się całkiem nieźle.

         Ciszę panującą na nienagannie prezentującej się ulicy, zakłócały wciąż wydobywające się dźwięki, których nie potrafiła zlokalizować. Na samym początku zignorowała je, nie zwracając na nie najmniejszej uwagi. Jednak z minuty na minutę zaczęły pogłębiać jej ciekawość. Nie były one głośne, ani równomierne. W końcu pojęła, że tak naprawdę docierają do jej uszu od momentu, kiedy z zasięgu jej wzroku zniknęły tylnie światła furgonetki. Wytężając zmysły doszła do wniosku, że słyszy urywki zdań wypowiadane w bardzo charakterystycznym tonie, męskim tonie. Musiała więc znajdować się w bliskiej odległości od źródła, z którego  najwyraźniej pochodzą dane odgłosy.

         Zauważyła ich. Był wysoki, z daleka potrafiła jedynie zidentyfikować kształt należącej do niego sylwetki. Jej oczy mimowolnie śledziły każdy centymetr bardzo dobrze zbudowanej, wręcz atletycznej postury.  Można było stwierdzić, że każdy kształt nawet najdrobniejszego mięśnia jest dokładnie przez niego przemyślany. Włosy - krótko ostrzyżone. Niestety pora była zdecydowanie zbyt późna, aby potrafiła określić ich kolor. Nie miała jednak wątpliwości, że posiadał bardzo obszerny tatuaż na prawym barku, który idealnie  współgrał z obcisłą koszulką na ramiączkach. Twarz była nieosiągalna dla jej wzroku ze względu na to, że stał odwrócony do niej tyłem. Nie trzeba było jednak być wróżką, aby stwierdzić, że nie należał do osób przeciętnych, obok których przechodzi się obojętnie.

         Dopiero po chwili zauważyła, że jego spodnie opuszczone są delikatnie w  dół, a talia opleciona szczupłymi nogami, zapewne należącymi do kobiety. Mimo wszelkich chęci, nie mogła dostrzec jej twarzy, którą starannie zakrywały jego barki. Widziała jedynie jej wysoko podniesione do góry ręce, których nadgarstki łączyły się z jego dłońmi, tworząc idealne zakończenie całej układanki. Jego delikatne ruchy i wydobywające się z damskich ust ciche westchnienia były najlepszym dowodem na to, w jakiej sytuacji ich nakryła.

         Doskonale zdawała sobie sprawę, że nie powinno jej tu być, lecz nie potrafiła tak po prostu odejść. Nie potrafiła? Może po prostu nie chciała odwrócić się w kierunku celu, do którego należało od samego początku skierować swoje ciało, pozostawiając tą scenę daleko za sobą. W którymś momencie poczuła się jak intruz, chcący bez pukania wtargnąć do ich świata. Bezwiednie zrobiła kilka kroków do przodu, aby móc dostrzec większą ilość szczegółów. Krzak, który do tej pory odgrywał rolę tarczy ochronnej, w coraz mniejszym stopniu spełniał swoją rolę. Z tego również zdawała sobie sprawę.

         – Scott, ktoś tam jest! – zawołała dziewczyna, uwalniając tym samym swój nadgarstek z jego dłoni, odruchowo wskazując miejsce gdzie znajdował się obserwator. – Tam, widzisz!

         Nie odwrócił się od razu. Można było zauważyć, jak napina każdy centymetr swoich mięśni. Oswobadzając nogi, które jeszcze chwilę temu znajdowały się na jego biodrach, zaczął zapisać guziki w swoich spodniach. Naturalnym ruchem rąk zrobił porządek ze zwisającym paskiem, którego sprzączka wydawała charakterystyczny odgłosy przy nawet najdrobniejszej czynności. Chociaż do tej pory dźwięk ten nie drażnił jego umysłu, teraz wydał mu się bardzo uciążliwy. Gdy skierował swoją twarz w kierunku punktu, w którym jeszcze chwilę temu znajdowały się czyjeś stopy, ujrzał jedynie pustkę.

         – Jesteś pewna, że ktoś nas widział? – zapytał z udawanym opanowaniem, przeczesując palcami po końcówkach włosów. – Wiesz, że nie możemy.

         – Jestem bardziej niż pewna – odpowiedziała, szukając jednocześnie w swojej torebce szminki do ust. Nie czuć było jednak w jej głosie zaniepokojenia lub strachu, który można było zauważyć u jej towarzysza. Ton miała opanowany, wręcz naturalny. Tak, jakby odpowiadała na pytanie związane z całkiem przyziemną sytuacją. Jej sukienka była niemiłosiernie pognieciona. Włosy, które jeszcze chwilę temu spięte były w idealny kok, zostały teraz rozpuszczone. Ten nieład, w którym pozostawił ją Scott, sprawiał, że jej ciało stało się jeszcze bardziej zachęcające. – Chyba, będziesz musiał odwiedzić jutro wszystkich sąsiadów. To była dziewczyna, jestem pewna. Widziała jej długie włosy i dość zgrabny tyłek. Pewnie jakaś miejscowa. Kto o tej porze spędzał by czas w tak nudnej okolicy, jak nie miejscowi?

         Nie odpowiedział nic. Kierując się w stronę jej zaparkowanego na rogu ulicy samochodu, analizował w myślach komizm całej tej sytuacji. Musi się dowiedzieć kto ich widział, po prostu musi.